Bolesław Piasecki

wolwerin

Przed II wojną światową [edytuj]

Urodzony w rodzinie urzędniczej (ojciec Ludomir był agronomem), w 1927 zaczął uczęszczać do Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie[1]. W maju 1931 zdał maturę. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1935. Na studiach był kierownikiem Oddziału Akademickiego Obozu Wielkiej Polski oraz działał w Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. Był jednym z założycieli Obozu Narodowo-Radykalnego a następnie po rozłamie, przywódcą Ruchu Narodowo-Radykalnego Falanga, głosząc poglądy antykomunistyczne i antysemickie. W nocy z 15 na 16 czerwca 1934 został internowany w obozie w Berezie Kartuskiej. Po zwolnieniu (we wrześniu 1934) kierował zdelegalizowanym RNR-Falanga. We wrześniu 1939 brał udział w Wojnie Obronnej jako dowódca plutonu w Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej.
Lata wojny i okupacji [edytuj]

W okresie od 1939 do kwietnia 1940 więziony przez Gestapo. Zwolniony po interwencji wpływowych włoskich rodzin, które znały go przed wojną. Uczestnik ruchu oporu, założyciel (1940) i przywódca tajnej organizacji Konfederacja Narodu (KN). Był także dowódcą Uderzeniowych Batalionów Kadrowych, które od maja 1943 stoczyły 32 potyczki z Niemcami, a po ich scaleniu w 1943 z AK w stopniu porucznika, był dowódcą 3. batalionu 77. Pułku Piechoty AK walczącego na Nowogródczyźnie. Uniknął internowania w czasie akcji "Burza" – po powrocie do Polski centralnej kontynuował działalność konspiracyjną tym razem przeciwko PKWN. Od 12 listopada 1944 więziony przez władze sowieckie. Nie krył swojej funkcji w Konfederacji Narodu. Przesłuchiwany kilkakrotnie przez gen. NKWD Iwana Sierowa. W liście do Sierowa zadeklarował wsparcie dla reform społecznych wprowadzanych przez komunistyczne władze – reformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu oraz zadeklarował chęć wyprowadzania ludzi z podziemia zbrojnego. Opisał także swoją drogę życiową – działalność antysanacyjną, obóz w Berezie, aresztowanie przez Gestapo, konspirację i antyhitlerowską partyzantkę. Latem 1945 zwolniony z więzienia.
Czasy PRL [edytuj]

Po wojnie współtworzył i kierował tzw. społecznie postępowym ruchem katolików świeckich, popierającym władze komunistyczne, skupionych wokół tygodnika "Dziś i Jutro". W 1947 – w porozumieniu z Władysławem Gomułką – stworzył Stowarzyszenie PAX i przewodniczył jego zarządowi do końca życia. Sceptycznie odnosił się do odwilży politycznej w 1956, reprezentując konserwatywny stalinowski nurt władz, przeciwny demokratyzacji. W 1956 przez kilka miesięcy był członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego. Był posłem na Sejm PRL od 1965 (jednocześnie przewodniczącym Koła Poselskiego PAX). W latach 1971–1979 był członkiem Rady Państwa. W marcu 1968 – wraz z całym PAX-em – popierał antyinteligencką i antysemicką nagonkę zorganizowaną przez partyjną frakcję Mieczysława Moczara.

22 stycznia 1957 został uprowadzony jego 15-letni syn Bohdan, uczeń Liceum Św. Augustyna i tego dnia zamordowany. Dopiero 8 grudnia 1958 odnaleziono jego zwłoki. Motywem porwania i zabójstwa była zemsta na Bolesławie Piaseckim za jego przeszłościową działalność polityczną. Odpowiedzialni za tę zbrodnię nigdy nie zostali odnalezieni i ukarani mimo starań ojca. Sprawców nie udało się do dziś ustalić; najbardziej prawdopodobna wersja wydarzeń to uprowadzenie młodego Piaseckiego przez osoby pochodzenia żydowskiego, milicji nie udało się przesłuchać podejrzanych bowiem zaraz po uprowadzeniu wyemigrowały bez przeszkód do Izraela, podejrzewano także osoby zamieszane w próbę wyłudzenia okupu zatrudnione wcześniej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Według jednej z hipotez, zabójstwa dokonała grupa funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Mogło też chodzić o rozgrywki frakcyjne w aparacie bezpieczeństwa, a zabójstwo mogło nie być planowane[2].

Po ciężkiej chorobie Bolesław Piasecki zmarł 1 stycznia 1979. W dniu 4 stycznia 1979 trumna z jego zwłokami została wystawiona w Pałacu Prymasowskim w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się tego samego dnia na Cmentarzu na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie uczestniczył m.in. członek Biura Politycznego KC PZPR, zastępca przewodniczącego Rady Państwa PRL Władysław Kruczek, wicemarszałek Sejmu Halina Skibniewska, członkowie Rady Państwa PRL prof. Jan Szczepański i Stanisław Wroński, sekretarz Rady Państwa Ludomir Stasiak, wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu FJN Wit Drapich, delegacje Czechosłowackiej Partii Ludowej oraz Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej z NRD.

Był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Haliną Kopeć, żołnierzem AK (zginęła w powstaniu warszawskim, 14 sierpnia), z którą miał dwoje dzieci. Po raz drugi ożenił się w 1948 z Barbarą Kolendo, łączniczką KN, z którą miał pięcioro dzieci.

Osobę Bolesława Piaseckiego na patrona swojego pisma wybrał Tygodnik Ojczyzna redagowany przez byłego działacza PAX-u Bogusława Jeznacha.

Książka Bolesława Piaseckiego – "Zagadnienia Istotne" została wpisana do Indeksu przez Magisterium Kościoła w 1955 wraz z PAX-owskim tygodnikiem "Dziś i Jutro". Piasecki nigdy oficjalnie nie wycofał głoszonych tam poglądów, ale z chwilą wciągnięcia wyżej wymienionych tytułów na indeks, wycofał ze sprzedaży "Zagadnienia Istotne", a po roku (w tym czasie miał się odwoływać od decyzji wciągnięcia na indeks) zrezygnował z redagowania "Dziś i Jutro" (gazetę zlikwidowano).
Odznaczenia [edytuj]

* Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1944)
* Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1964)
* Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1955)
* Order Sztandaru Pracy I klasy (1969)

NacjonalistaR

Dzięki za wstawienie biografii, nie mam czasu tego pouzupełniać Wink